Hoopvol keek ik uit het getraliede raam. Op feestdagen als deze flakkerde het waakvlammetje van de stille hoop wat onrustiger en feller dan gebruikelijk. Want ooit zouden ze toch wel een keer op bezoek komen? Dat houd ik mezelf althans voor. De artsen proberen mij met grote regelmaat op andere gedachten te brengen. In het begin was ik daar wel eens boos om geworden. Maar dat liep niet zo best af, ik bracht dan dagenlang in complete afzondering door. Daar had ik van geleerd.
Op dagen als deze hebben ze vast wel eens tijd om mij te komen bezoeken. Familie laat je nooit in de steek. Ik tuurde door de tralies, naar het hek, maar ik zag ze nog niet.
Een schizofreen is nooit alleen.
Tja, als je je hele familie omgebracht hebt, zal het nog wel een tijdje duren voordat je met hen herenigd wordt.
In Nederland wel. In een land als Amerika wordt zo’n ontmoeting wat sneller geregeld.