Het kostte haar zichtbaar moeite. Ze had er nog nooit met iemand anders over gepraat. En ze had er eigenlijk ook nooit met iemand anders over willen praten. Ze had het willen vergeten, willen verdringen. Ze had ervoor willen zorgen dat het nooit gebeurd was. Maar dat kon niet, daar was ze intussen wel achter.
En nu, met hem, nu moest ze eigenlijk wel. Want met hem wilde ze verder, wilde ze meer, wilde ze alles. Maar ze kon de woorden niet vinden. En daarom liet ze hem een stukje van haar toenmalige dagboek lezen. Ze keek angstig toe terwijl hij haar woorden las.
Niet gewild
Toch gedaan
Niet gehuild
Geen enkele traan
Hij was sprakeloos. Een traan welde op.
Ik geloof niet dat ik graag iemands dagboek zou willen lezen.
[…] ook geplaatst op 120w.nl This entry was posted in fictie and tagged 120w, verdriet, vergeten. Bookmark the permalink. […]