Het was warm, ik was moe, ik was laat, de eettentjes in het dorpje waren al gesloten voor de lunch. Op het terras van het chique ristorante meldde de onberispelijke ober dat zij net gesloten waren.
Een dolce dan? Lachten mijn ogen en stem.
Ik kan iets voor je laten maken, duurt wel een half uur… sprak hij aarzelend.
Hij kwam na 40 minuten met een diepbruin cakeje, bestrooid met poedersuiker, en een ongevraagd glas witte wijn.
Het zilveren lepeltje prikte in de cake waarna de warme chocolade vloeide, in mijn mond ontplofte verse sinaasappels, een slok wijn opende de cacao en mijn geest… Ik vocht tegen een traan…
[…] op: http://120w.nl/2011/een-lach-en-een-traan/ Share this:FacebookTwitterLike this:LikeWees de eerste om post te […]
Wow, mij heb je om …