Huiswaarts rijdend over de A58 prijkten zon en maan beiden aan het kleurrijke wolkendek. Ze hingen er als mooie decorstukken tussen, alleen de maan leek wat gerafeld aan de rechterbovenhoek.
Een prachtige volle cirkel met plekken in het gelaat, het vlekkerige randje opvallend aanwezig. Zo staat het nooit op prenten en illustraties, het mentale āmaanā beeld raakt gehavend, waan?
De maan speelt zijn spel echter met verve, dan weer links of rechts opduikend van de weg. En hoe verder we vorderen en de kleuren vervagen, hoe scherper de maan zich tekent in de lucht. Na verloop van tijd zijn de rafels verleden, de discus ronder dan rond.
De rafelranden blijken schaduwvlekken door de aarde geworpen, zelf het licht uitgedaan.
Prachtig beschreven, ik herinner mij dat ik als kind verbaasd was over de volgzaamheid van zon en maan…;-)
PoĆ«tisch! mooie maan…
Fascinerend beeld. Mooi hoor
Prachtig.