Het was maar een klein duwtje geweest. Twee handen tegen zijn rug en Frank voelde hoe de zwaartekracht het won van de weerstand. De wind floot langs zijn oren, liet zijn kleren wapperen. Wanhopig graaiden zijn handen in het luchtledige.
Hij had gelezen dat je onderweg zou overlijden door een hartaanval, veroorzaakt door een overdosis adrenaline.
Niets was minder waar.
Het asfalt brak zijn ribben en ze doorboorden zijn longen. Zijn jukbeenderen knapten in zijn hoofd en prikten venijnig in zijn oogbollen.
Zān lichaam jankte het uit en alles in hem wilde het uitroepen van de pijn, maar zijn verbrijzelde strottenhoofd had zijn stembanden doorgesneden.
Schreeuwen kon hij niet en zo gleed hij in stilte en stekeblind de dood in.
Kijk, dat zijn ze nu, de echte Jolka’s.
Try before you die!
Sterk!
Ik voel me vereerd. Denk ik.
Help…. maar wel een echt Jolka ja!