Hoe had ik ook maar een moment kunnen denken dat mijn moeder en tante Sophie zouden instemmen met mijn omgang met een man als Rafiq. Het mocht dan 1942 zijn, een Indische man, en ook nog van lagere afkomst dan de onze, kwam absoluut niet in aanmerking.
”Gelukkig hoeft je arme vader deze idiote gril niet meer mee te maken”, siste mijn moeder, net voor ze haar servet ijzig kalm neerlegde en als een statig schip van de tafel waar we onze lunch zouden gebruiken, wegzeilde. Tante Sophie was haar na een korte aarzeling gevolgd.
De verwijtende blikken, de toon waarop mijn moeder had gesproken. En dan weten ze nog niet eens wat Rafiq en ik al een tijdje weten.
Waar heb ik dit eerder gelezen
Moeder ziet het vanzelf wel