In de supermarkt staar ik naar een muur van chips. Ik twijfel, een teken dat ik ergens over nadenk. En nadenken is in mijn geval, rustig wandelen. Er moeten keuzes gemaakt worden. Geen grote deze keer, zoals een verhuizing of brieven verbranden.
Zoveel soorten chips! Ik vis naar een woord… Hebzucht. Laatst zag ik een psychoanalyticus in een boekenprogramma. Hij vertelde over een experiment. De vader van een beroemde Duitse schrijver, nam zijn kinderen mee naar een patisserie. Hij zei: “Jullie mogen zelf bepalen hoeveel gebakjes jullie eten.” Na twee gebakjes werden ze al misselijk. Hij wilde zijn kinderen iets duidelijk maken.
Thuis plof ik op de bank. De wandeling beloont me met dit inzicht: hebzucht is een vreemde dorst.
Gaaf staaltje zelfreflectie. Eén brandende vraag: Wat voor chips heb je uiteindelijk gekocht?
Boodschappen met een boodschap.
Bedankt Gavi,
Ergens naar staren, kan een verhaaltje opleveren.
Wat de chips betreft, ben ik voor de Thai sweet chili gegaan.
Levja, bedankt voor je reactie.