De zomer was voorbij en ik had haar lichaam niet gevonden. De gidsen in het Nepalese deel van de Himalaya namen geen mensen meer mee. Boven sneeuwde het al. De resten van Grace zouden bedekt raken met drie meter sneeuw. Dat was kouder en lieflijker dan wat gieren en vliegenlarven ermee deden.
Ik vertrok op 27 september naar Nederland. Op 28 september viel een Chileense in de afdaling op dezelfde plek als Grace in een kloof. Zij werd twee dagen later ontdekt en gered. Ze had het lichaam van Grace gezien. Het losse briefje dat er naast lag, onder een steen, werd mij nagezonden. “Mijn dood is jouw schuld. Ik denk dat je het niet eens weet. – Grace.”
Met zulke slechte herinneringen heb je geen herfstweer nodig, qua somberheden. Ernstig! Kop op, je hebt in ieder geval een geschreven afscheidsbrief!
Nee, Gavi, daar wordt een Mensch blij van!