‘Kom je snel terug?’ vroeg ze.
Ik schudde van nee, maar het was donker in de kamer, dus dat kon ik makkelijk doen zonder dat ze het zou zien. Ik mompelde wat onverstaanbaars.
‘Ik zal je missen als je weg bent’ voegde ze eraan toe.
‘Ja’ zei ik en strikte mijn veters.
Terwijl ik naar de deur liep hoorde ik haar overeind komen in bed.
‘Bel je me?’ hoorde ik haar vragen.
Er volgde een doodse stilte.
Ik was al weg.
De lange zaterdagavond prachtig verklaard.
Jij was al weg, maar zij ligt nog steeds te wachten
Fijn om te lezen over mensen die net zo gemanierd zijn als ik.
De stilte die er daarna volgt doet haar jou missen…
Nog steeds wachtend op jouw telefoontje… Laat haar niet in onzekerheid leven…?