‘Wat zie jij eruit zeg! Het lijkt wel of je uitgeput bent’.
‘Oh, dat ben ik ook. Ik dacht dat ik zomaar die Samariakloof kon lopen. Man, wat een beproeving! Ruim zestien kilometer lopen en als je denkt dat je bij het einde bent, moet je nog drie kilometer lopen voordat je weer bij de boot bent. Eén keer en nooit weer!’
‘Nou, het is toch een mooie ervaring of niet soms?’
‘Ja beslist, niet willen missen, maar niet heus. Ik ga eerst in bad liggen en daarna wil ik een lekkere uitgebreide massage. Regel jij even een masseur hier.’
‘Komt in orde, wat mag die kosten, een uurtje neem ik aan?’
‘Maakt niet uit, als er maar een komt.’
Ja die kloof!! Ook wij hebben hem gelopen. We waren met onze 3 pubers op Kreta, en ja, dan móet je de kloof toch wel gelopen hebben… Onze drie kinderen met frisse tegenzin (‘je kan dit toch ook allemaal op internet bekijken?’) achter ons aan of voor ons uit.
Wie het laatst lacht lacht het best: da dag later kwamen mijn man en ik moeizaam de trap af en onze kinderen stuiterden als vanouds door het appartement. Leuke herinneringen!
Verplichte kost op Kreta. Heb er wel beeld bij hoe het gezinnetje de kloof door worstelt. Pittiger dan je denkt. Blij dat ik je leuke herinneringen bezorgd heb.
Ruim 16 km is niet niks (als je het niet gewend bent). En je gaat natuurlijk ook klimmen en dalen. Dan snap ik dat er gemopperd wordt. Het is vast een prachtig uitzicht en daar doe je het voor.
(Ja, Luc, ik weet dat je niet alleen economische stukjes schrijft.)