Er ligt een kindje op het blad. Zonder luier of speen, gewoon in alle naaktheid tevreden drijvend. Ze is er neergelegd om gefotografeerd te worden, maar dat weet ze nog niet.
De kikker die komt kijken kwaakt eens verwonderd, en hopt dan het water weer in. Libellen en vlinders dwarrelen door de lucht, in de verte hoor je een waterval klateren. De vijver is grotendeels bedekt met de grote drijvende bladeren, ertussenin zie je de weerspiegeling van het glazen dak en blauwe lucht.
Wat een plek is dit. Puur en eenvoudig, kleurrijk en warm. De Hortus mag blij zijn met zo’n overvloed aan lotusbloemen.
Het kindje kraait zachtjes en zwaait met een handje. De fotograaf drukt af en is blij.
Een schilderij in 120 woorden. Mooi Berdien. (Het wordt vast een mooie foto voor de Anne Geddes kalender.)
Heerlijk, hier hou ik van.
Mooi beeld, heel sereen.
Ja, ik dacht ook meteen aan Anne Geddes en de waterleliefoto’s.
Berdien. Mooi stukje.
Ik ken die foto nog wel. Van wie ook alweer? Ah, Anne Geddes. Leuk.
@Berdien: ik heb vast last van beroepsdeformatie, maar mijn eerste associatie was: wat doet die fotograaf met zo’n onschuldige foto?
Verder wel mooi beschreven.