Vanachter mijn bureau tuur ik over het computerscherm heen naar buiten. Ik moet tot een uitspraak komen, dat is mijn werk. Het is een zaak zoals zovelen, maar ook eentje waardoor ik me van alle vormen van sociale media heb teruggetrokken. De meningterroristen staan klaar om uit hun holen te voorschijn te komen en hun diarree uit te braken, zonder enige kennis van rechtspraak en de scheiding der machten. Insinuaties over mijn politieke voorkeur, bedreigingen en zelfs het onthullen van mijn woonadres; ze deinzen nergens voor terug.
Ik kijk naar mijn scherm en zie de jurisprudentie over affectieschade. Het heeft niets van doen met de zaak die voorligt, maar alles met de liefde die ik ooit voelde voor mijn functie.
Er is niets treuriger dan werk te moeten doen waarmee je niet (meer) gelukkig bent. Zonde van de tijd.
Altijd goed om van een vak te houden. Uitgezonderd in een voetbalstadion. Maar dat terzijde. Neemt niemand je meer af.
@Hadeke: tijd voor een carrière switch? Er zijn bij sommige televisie juridische adviseurs nodig, laat de rechters dan maar beslissen
Mooi beschreven, vooral: meningterroristen.
Klopt het dat de liefde voor deze functie is gedoofd? Op mij kwam het slechts ovr als: even afdwalen en dan weer focus op het werk.