Mijn tante Emily Lagas, had een feniks.
Deze feniks vatte niet vlam en herrees als hij (het was een mannetje) oud was. Nee, zijn vernieuwingscyclus startte met een glimlach langs de snavel waarna de staartveren begonnen te wapperen, daarna schudde de hele vogel: en “BOEM” gierend van de pret verbrande hij tot Lach-as.
Nu denkt u, wat een flauwe spellingsgrap, dat klopt. Maar tante Emily was eenzaam en de zeven maanden dat het duurde voordat de feniks, door de kuikenfase heen, weer als gezelschapsdier aanspreekbaar was, duurde te lang.
Dus, zodra de glimlach rond de snavel dreigde, ging ze hem ontlachen: eerst met een etherdoekje, later duwde ze de snavel in een op maat gemaakt snavelstuk op een cilinder lachgas.
Menno, naar mijn idee werk je hier wat geforceerd naar het themawoord toe.
Hallo Ewald. Lijkt dat zo? Ik ben met het idee, van het gebruik van een narcosemiddel als ether en Lachgas, in de laatste zin begonnen en vandaar uit teruggewerkt.
Menno, zo heb ik het ervaren, dat wil nog niet zeggen dat het zo is, een ervaring is immers subjectief.
Ik waardeer het dat je het themawoord origineel benadert, maar op mij komt het in dit stukje wat gekunsteld over. Een andere lezer zal het wellicht anders ervaren. Hou daar bij het schrijven vooral ook geen rekening mee. Als het voor jou goed voelt, is het goed.
Ewald, bedankt voor het commentaar, dit helpt bij het beoordelen van mijn stukjes. Het geeft aan dat ik een stuk, voor het plaatsen ook anders moet proberen te lezen.