Ze had nog nooit zulke wezens gezien: groot. Nee, eerder hoog. En ze lopen op 2 poten.
Ze stinken en maken veel herrie.
Ze is nieuwsgierig, maar ze maakt zich vooral zorgen.
Ze heeft vanochtend haar eieren op dit strand gelegd. Normaal is dat het en gaat haar leven gewoon weer verder. Maar haar moederinstinct zegt haar de eieren te beschermen tegen die ruwe wezens.
Heel voorzichtig komt ze uit de struiken om de wezens weg te jagen.
Wanneer de matrozen de grote schildpad zien, gaat er een gejuich op: voedsel.
Met zes man tillen ze de 180 kilo zware galapagosreuzenschildpad op en dragen haar aan boord.
’s Avonds eten ze de eitjes die ze gevonden hebben in het zand.
Het verhaal neemt me helemaal mee. Ik ben er nog niet helemaal wie wie nu steeds de ze is of zijn. Ik lees het later nog een keertje. Dat is dit stukje beslist waard.