Ik droom weg op mijn palet. Ik word er eigenlijk helemaal paletti van van. Zo schilderachtig is het onaffe werk. Daar waar alles nog kan en mag stromen. Waar al roerend niemand het belangrijk vindt om het eens te worden. Waar kleuren kleurrijk elkaar dulden, naast en door elkaar. Een veegje hier en een kwastje daar. En dan het wit. Oh, wat moet je daar zuinig op zijn. Het bord moet altijd een beetje door kunnen schijnen. Er moet altijd een escape blijven. Een wit gat. Geen zwart. Laat staan bruin modderig of gruwelijk grijs. Want te veel mengen kan funest zijn. Voor het schilderachtig zijn. Dag in dag uit schildert de schilder schilderachtig omdat hij niet beter weet. Toch?
Recente reacties