Het is tijd voor de wekelijkse muziekles in groep zeven. Gespannen staat juf Lieke voor de klas.
‘Leg je spullen op tafel,’ roept ze. Tergend langzaam pakken de leerlingen de mappen met liedteksten uit hun laatjes.
Ze zet de cd-speler aan en nodigt de groep uit mee te zingen.
Een paar meisjes doen hun mond open. De rest zwijgt.
Juf Lieke brult: ‘Wie niet meedoet, mag zich melden bij meester Marc.’
De groep barst in lachen uit.
Witheet wordt juf Lieke, als Bart haar brutaal aankijkt. Ze sleurt hem uit zijn stoel.
Het filmpje dat een leerling op YouTube plaatst gaat viraal.
‘Pure kindermishandeling, een leerkracht die haar handen niet kan thuishouden.’
Het bestuur roept juf Lieke op het matje.
Ik worstel wat met je laatste zin, nel. Ik laat het even bezinken.
nel is natuurlijk Nel. Mijn excuses.
Levja, ik heb mijn verhaal aangepast.
De laatste zin was inderdaad een beetje cryptisch.
Dank voor je feedback.
Nu spreekt het tot mijn verbeelding, Nel. Een mooi open einde. Ik zie nu van alles voor me. Wat het bestuur beslist, wat het doet met juf Lieke en hoe het filmpje haar kapot kan maken.
Alles is perceptie inderdaad. Sterk!
Ik denk dat dit verhaal beter tot zijn recht zou komen met meer dan 120 woorden. Maar we kunnen de rest er natuurlijk ook zelf bij verzinnen.