Er zijn van die momenten waarop je voor heel even één bent met deze planeet. Wandelend langs de vloedlijn raakt het podium van zand, water en schuim aan je onstoffelijkheid.
De ziltige lucht die je inademt, haalt uit de stalactietgrotten van je wezen omhoog wat je al die jaren had verdrongen. Het besef dat we gevangen zitten op een stenen sinaasappel, die we hardnekkig en tegen beter weten in, tot een zwaar vervuild pretpark proberen om te vormen.
Als gedrogeerde apen vieren we feest op de door ons gecreëerde vuilnisbelt.
Wie aandachtig luistert, hoort duidelijk dat de vreugdekreten van onze medemensen eigenlijk hartverscheurende wanhoopskreten zijn.
Ik vraag mijn beltegoed op en besef dat dit een metafoor voor het leven is.
Recente reacties