Plotsklaps schrik ik wakker van een keiharde knal. Dan doodse stilte. Snel trek ik een kamerjas aan en ren de donkere nacht in. Staan mijn schaars geklede buren daar nu op straat of is er mogelijk sprake van hallucinatie? Verbijsterd staren we samen naar de krater in het wegdek. ‘Een komeetinslag’, zegt mijn naakte buurman terwijl hij me verward aankijkt. Als ik hem vriendelijk wil waarschuwen dat hij geen broek aan heeft, gaat mijn wekker. De zomerzon valt met de deur in huis als ik het gordijn open. Geen krater. Geen komeetinslag. Gelukkig. De geur van verse koffie prikkelt mijn neusslijmvliezen. Beneden gaat een deur open. Mijn vrouw. Een beetje kortaf hoor ik haar roepen: ‘Je ontbijt staat klaar. Kometen!’
Beste Ron de Haas, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie