Jarenlang wisten we niet anders. Ze werden gemaakt van het inmiddels (in Nederland) verboden PVC en ABS. De publieke telefoons werden voorzien van een sleuf waar de telefoonkaart gemakkelijk in en uit ging. De tikken werden beltegoed genoemd. De kaarten, met en zonder reclame, werden een gewild verzamelobject. Voornamelijk ongebruikte kaarten werden verzameld. Wat een astronomisch bedrag moet daarmee gemoeid zijn in die tijd!
Vandaag de dag hoor je nagenoeg niemand meer over telefoonkaarten. Totdat je gericht gaat zoeken. Dan blijken er echter op marktplaats bijvoorbeeld, ook vandaag, nog steeds meer dan tweeënhalfduizend advertenties te staan van notoire “telefoonkaartverzamelaars”. Gelukkig zag ik er toen ook al niets in. Ik houd het gewoon bij mijn eigen stripboekenverzameling.
Die lees ik graag.
@Luc, gelijk heb je.