‘You shall know us by the trail of destruction’ opperde een of andere metalband eens, geloof ik.
Ik laat een spoor achter van mensen die mij niet leuk vinden. Exen (en iedereen daarrond), vrienden met wie de wegen gescheiden raakten, ontevreden werkgevers en ja, ook familie. Het kan niet op.
Ik ga danig door. Tot het helemaal op is.
Dat is het nooit. Een ex zei eens dat ik altijd wel ziek moet geweest zijn. Altijd ziek ben ik, maar ik sterf niet.
Ik geloof trouwens dat die Metalonnozelaars in de Bataclan optraden en laf backstage liepen toen het echte feest daar begon. Ik heb niks tegen ongelovigen, ik ben gewoon een onaangenaam persoon.
Altijd ziek, maar ik sterf niet.
@Jorre. Wat een geluk! Elke dag weer heb je de kans om jezelf te verbeteren! Ook voor anderen. En met wat geduld, lukt dat sterven ook, let maar eens op. Grt
@Rop Nee, Rop. Mijn leven is zwart en zinloos, en mondt uit in een eeuwig branden.
In de hel.