Het waren bijzondere dagen. Mijn moeder kookte dan niet, maar we gingen frietjes halen in het cafetaria.
Het pand was met tl-buizen verlicht, waardoor iedereen er meteen slecht uit zag. Dat gold vooral voor mij.
Heel mijn kinderjaren ben ik namelijk vrij bleek geweest. Mijn tante Sjaan zei eens opbeurend dat ik er niet meer zo “in- en in-wit” uitzag.
Soms maakte ik er ook gebruik van: de meester op school geloofde meteen dat ik ziek was, ik zag er zo pips uit. Dat leverde dus een lekker middagje vrij op.
In die snackbar werkte het weer eens tegen me: “Moet dat meisje nou wel een kroketje eten? Ze ziet er zo ziekjes uit.”
Gelukkig wist mijn moeder wel beter.
« Enkele reis
Ze zeggen zoveel »
« Enkele reis Ze zeggen zoveel »
Column, Eten & drinken, Mensen
Bleek Betje
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van lisette of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
2 reacties
Reageren
« Enkele reis Ze zeggen zoveel »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Fungiciden)
Recent
- te laat
- De gynaecoloog
- Maar…
- Mevrouw Fiederelsje
- De gevoelige snaar
- Je wordt oud
- Game over
- Alleen als je goed kijkt
- Ware liefde doet pijn
- Raamvertelling
Gemakshalve neem ik aan dat het toch goed is gekomen met Lisette?
@Luc: ja hoor, ik ben tegenwoordig niet eens meer gewoon wit!