Ik houd me vast aan de plooien van mijn moeder. Bang duw ik ook mijn neus erin. Ik wil verdwijnen en liefst voor lang. Totdat alles over is. Was dat maar waar. Zelfs mams kan het niet aan. Al jaren niet. En nu komt dit er nog bij. Mijn neus tussen haar plooien. En waar moet zij dan schuilen?
Barok is de tijd waarin we leven. Pompeus en overdadig. Is dit onze straf. Dat is wat mijn moeder denkt. Een andere angst maar toch. Om bangelijk van te worden. De wereld draait door op iedere vierkante centimeter. Wereldse volksvethuizingen zijn op handen. Te voet, te water in de lucht. Konden we het maar verkleinen, onze angst. Collectief in een barokje.
@Mien. VolksveRHuizingen naar ik aanneem?
Vet=ver ja. Verder oké?