Het zwarte gat is haar raam.
Geen licht, geen kou, gordijnen zijn overbodig.
Wanneer muziek haar oren binnen dringt,
verdringt het verdriet en pijn.
De stemmen fluisteren pijnlijk hard:
Wat als alles anders was?
En gisteren nu was?
Als haar hart zou stoppen met slaan, en het zijne weer verder ging?
Zou de wereld beter af zijn?
Terug naar af, is geen oplossing voor verlies van toekomst.
De deur staat open, niemand op de drempel.
De nacht treedt binnen en slaat agressief om zich heen.
Houvast ligt in haar hart besloten,
geplant door hem en gevoed door hun liefde.
Met elke hartslag voor hem, duwt ze de nacht terug.
Dag zwart, vandaag niet.
Ze redt het wel.
Elke.
Dag.
Opnieuw.
