‘Puts!’
Joost klettert zijn letterblokjes triomfantelijk op het bord.
‘Met de u op twee maal letterwaarde is dat…’
‘Ja, wacht eens even! Dat is geen woord hoor,’ snauwt Katrijn. De kattenogen waar hij heimelijk verliefd op is, spuwen vuur.
‘Het is een, eh…’ Allerlei Kempense dialecten, staatsgrepen en grappen druisen door zijn gedachtegangen. Zweet kabbelt koud langs zijn zij.
‘Als jij niet kunt zeggen wat het is, bestaat het niet.’ Resoluut vlecht ze haar armen ineen.
Hij dacht haar met zijn intelligentie te hebben ingepalmd. Nu zakken de stoelpoten weg in het linoleumzeil van zijn studentenkamertje.
‘Geloof jij in God?’ vraagt hij plots.
‘Nee, jij?’
‘Nee, te weinig woordwaarde. Jezus daarentegen…’ Hij wisselt twee letters voor drie nieuwe.
‘Ziezo, zestig!’
@Erik: leuk, er zit een hele wereld achter, die ik proeft, maar niet kan zien. Enne…spelen Joost en Katrijn inmiddels ook Wordfeut?
@Erik: “die ik proef….”
@Lisette Haaahaha, nee Katrijn is iets met poppen gaan doen en Joost, tja, wie zal het weten
Heel leuk en speels verhaal, Erik.
Dank je wel voor je fijne reactie, Nel.