Wat zal de dag brengen, en wil ik dat weten?
Ik draai me om in bed, kon ik het denken maar stopzetten. Altijd bang om te falen, altijd die knoop. Nooit genoeg bereikt, stroeve contacten.
En verdorie bij elke stap het eeuwige ‘ja maar’ en ‘misschien toch’ om elke schijn van zekerheid te vernietigen.
De nacht brengt nooit een oplossing. Geen wonder of goede fee.
De dageraad knarst zich een weg door de gordijnen en breekt de donkergrijze verhulling weg.
Wat zal de dag brengen, en hoe ontkom ik aan mezelf?
Ik draai me om in bed. Voel me naakt, blootgelegd. Een verkrampte aarzelaar zonder ballen of bravoure.
Een verstikte ziel in een verpletterende wereld.
Zoveel moet, ik wil niets.
Wat voelbaar geschreven… ik krijg het er bijna benauwd van. ‘De dageraad knarst zich een weg door de gordijn’, mooi zeg!
Irma: dank je.
Benauwend.
moedig en goed geschetst als de wereld er donker uitziet
@Berdien: wat prachtig beeldend beschreven. De zin die Irma aanhaalt vindt ik ook zeldzaam mooi!
Een prachtige depressie. Het begint al met de titel, de zwaarmoedigheid druipt er vanaf.