Elk jaar maakt de jury van World Press Photo een keuze uit foto’s van het wereldnieuws. Wie herinnert zich niet het naakte meisje dat vluchtte voor een aanval met napalm? De negenjarige Kim Phuc maakt het na veertig jaar gelukkig goed.
Maar de foto was een van de schokkendste beelden die ons voorgeschoteld werden.
Journalisten en persfotografen wagen hun leven om oorlog en terreur vast te leggen. Ze houden ons een spiegel voor hoe diep de wereld gezonken is in de keiharde strijd om elkaar de baas te worden of te blijven.
Hoe diep treurig is het dat een fotowedstrijd nodig is om ons de zwartste bladzijden uit de wereldgeschiedenis te tonen. En dan zou de winnaar blij moeten zijn?
@Cora: mooi beschreven, graag gelezen. In realiteit is geluk altijd een medaille met twee kanten.
@Cora, indringende en relevante vragen. Om over na te denken.
Heel raak…
Nele,Nel, Irma: ik heb niets tegen fotowedstrijden, sterker nog: ik fotografeer zelf graag. Beelden spreken me aan. Maar ik vind het vreselijk dat daar een wedstrijd aan verbonden is. Straks wordt er vast ook een slaatje geslagen uit het verhaal van het arme Spaanse jongetje dat in een put gevallen is.
Ja, zeker een nadenkertje.
@Cora: ik begrijp en herken je gevoel. Maar het is de wereld waarin we leven. De een zijn dood is de ander zijn brood… (En niet alleen in de wereld van de media of van de kunsten… Een begrafenisondernemer, een dokter, een politie-agent…) Dan komt de vraag of je je wel buiten de maatschappij kunt stellen… ?
@N.D.D.: Nee, we kunnen niet uit de maatschappij stappen, dat is geen keuze. De broodnodige hulpverleners kan ik niet wegdenken. Wel wil ik wegkijken van wat sensatiebeluste persmuskieten ons brengen. Daarin heb ik wel een keuze.
ja, dat is de ambivalentie van veel kunst, die de werkelijkheid wil tonen.