Rustig boemelde de trein naar wat voor mij het eindstation was. Blijkbaar ook voor anderen, want toen de deuren niet opengingen, brak er tumult uit. Het is heel raar als je het perron waar je moet zijn, weer voorbij ziet gaan. Vooral terug naar waar je ingestapt bent.
‘Ik moet tentamen doen!’
‘Verdomme, er staat iemand op mij te wachten!’
Op dat moment was het gemis aan een spreek-luisterverbinding met de conducteur schrijnend. Er kraaide geen haan naar ons, hoe we ook riepen en op de deuren bonsden. Toen we terug bij af waren, moesten we alsnog ‘gered’ worden. Jammer dat de conducteur op cursus geweest was om te leren rustig te blijven. Volgende keer trek ik aan de noodrem.
het lijkt een angstdroom