Je legt een roos op zijn kist. Het kleine gezelschap kijkt verslagen toe. Mijn gedachten stamelen, maar komen steeds uit bij jou; hij laat me koud, die zak. De schubben onder je ogen verraden onderdrukte zorgen. Mijn compassie noopt tot handelen, terwijl grief me in mijn ziel bijt. Dit mag niet het moment zijn.
Elegant veer je weer op en staat nu naast me. In de stilte zoek je tevergeefs houvast; een verstomde schreeuw om troost in de statigheid van het moment. Je pink raakt nipt mijn handpalm. Ik gloei en beantwoord met een streling van mijn duim. Schuins richt je jouw blik op. Ik voel de ogen die me na al die jaren eindelijk de waarheid durven te vertellen.
~ voelbaar ~
@Levja, dank je
Ja, dat doe je goed, mijn inlevingsvermogen uitdagen
@Louisa, da’s mooi om te horen.