Het is niet mijn bedoeling om het zoveelste ego-document te schrijven. Maar leven met een depressie betekent met mezelf bezig zijn. Het is als almaar denken aan ademhalen als je astma hebt.
Ik schrijf niet met een happy end. Daarin geloofde ik ooit wel. Het was zelfs mijn enige houvast: deze hel gaat ooit voorbij. Er was blijdschap en dankbaarheid wanneer de zwarte wolken inderdaad wegdreven. Rouw, en elke keer meer, als het weer zwart werd in mijn hart.
Ik weet niet meer of ik kan genezen.
Ik wil niet klagen over de geleverde hulp. Ik heb, na een lange zoektocht, de beste behandelaar gevonden.
Hij zegt: het is genoeg dat je bestaat.
Ik ben.
En daarom schrijf ik dus.
