Plotseling word ik van mijn stuk gebracht; daar liggen de handgemaakte spijlen die ooit jouw wiegje vormden. Het hemeltje, toen nog pronkend met haar prachtige satijnen stof, ligt verbogen in een hoek tezamen met een schilderijtje van Teigetje.
De kleine beschadiging aan het houten lijstje herinnert me aan de intieme momenten die we samen hadden, waarbij ik tijdenlang kon genieten van de zachte geluidjes die je maakte. Een traan biggelt over mijn wang.
Hier heb ik zo tegen opgezien, de verdeling van spullen die ooit voor ‘later’ waren. Zo vormen ze nu slechts stapels van blijven en/of weggooien. Later is nu en vertelt mij dat ik afstand moet doen van de laatste tastbare herinneringen aan jouw babytijd. We moeten verhuizen.
Mooi geschreven, Louisa. Moet diggelt niet biggelt zijn?
@Louisa. Mooi.
Tijgertje – Teigetje, neem ik aan
tegenop gezien – tegen opgezien
@Ewald; Mn auto correct maakte er diggelt van…..toen ging ik twijfelen….whshahah
@Han; Dank voor de Winnie de Poeh les…..
Nooit geweten…..Teigertje….?
Teigetje!
Pfffff…..whahaha….klere beest!
@Louisa: mooi!