Ik wist dat het weer zover was, maar ik ontkende het, had er geen zin in. Als ik toen al had ingegrepen, zou het dan minder heftig zijn geweest? Ik vraag het mij af. Hoe dan ook, het ging zoals het ging. Na anderhalve maand van vechten en ontkennen, ontplofte de bom. Het ging razend snel. Na 3 weken werd ik opgenomen, gedwongen. Traumatisch. Eenzaam. Eng. Onbegrepen. Daar valt nog heel wat over te schrijven, maar dat komt nog wel.
Ik verlangde zo naar een luisterend oor. Maar ja, bezuinigingen hè. Niet te vergeten de eindeloze wachttijden. Dus moest ik het maar zelf uitzoeken. Een lange, zware, eenzame weg. Vol gevaren. Steeds weer tot op het randje van de dood.
Recente reacties