Het is stil. De wieg naast ons bed schommelt zachtjes heen en weer. Ik kan ondanks de rust niet in slaap komen, het stormt in mijn hoofd. Telkens als het schommelen bijna stopt, steek ik mijn hand uit om een nieuw zetje te geven. Het is een gewoontehandeling geworden.
Drie weken vader. Te vaak op de weg en te weinig slaap.Â
De wieg, zelf gemaakt. Schetsen, meten, zagen, schroeven en bekleden. Nog voor zijn geboorte zag ik hem daar liggen. Ik had een beeld bij zijn eerste lachje, bij zijn eerste geluiden.
Ik draai op mijn zij, naar haar kant. Ik mis ze. Allebei. Twee lege plekken. Morgen weer naar het ziekenhuis. Kilometers verderop. Zijn gevecht is nog niet voorbij.
@Hadeke: wat mooi, invoelend geschreven met een toch onverwachte slot
@Hadeke, mooi. Het verdriet tussen de regels door is voelbaar.
Het is autobiografie vermengd met fictie. Dank voor jullie reactie Nel en Lisette.
Prachtig geschreven!