Wacht even
Had de zwaartekracht maar vat op mij.
Ik heb zo verlangd naar liefde.
Dit gezicht, naar buiten gericht, in de hoop.
Door iemand of iets gezien te worden.
Een straaltje licht op te vangen in het donker,
een druppeltje desnoods.
Brrr.
Tevergeefs.
De hersenen kapot gedacht. De keel uitgeschreeuwd.
Het lichaam met wanhoopstrekken. Opgebrand.
Geen licht. Geen aandacht. Geen liefde. Geen kracht.
WACHT
Wacht even, alsjeblieft.
Wacht, ik geloof
Ik sta stil.
Stop.
En bijna onopgemerkt.
Een deken
van ruimte
van eenvoud
onschuldige stilte
ervaar.
Heel even maar,
die fluistert, ik blijf bij,
je
al zou je niks te geven hebben
al zou je niks doen
al zou je ziek of zwak zijn
ik hou van,
je.
Ervaar.
Mooi verwoord! Eén en al herkenning. Eén dingetje, maar ik denk dat je het welbewust gedaan hebt: de komma (2 x) voor het woordje ‘je’. Dat leidt mij af en ik snap het doel niet.