Schrijf mee!
« »

Mensen

Gebrokenheid

2 augustus 2019 | 120w | Annemarije van Rijn | 1

Ze werd eenentwintig. Liever was ze dat nooit geworden. Haar lichaam kon het vechten niet meer aan. Ze was kapot en moegestreden. De donkerheid had alles van haar in beslag genomen. Haar gevoel, haar verstand, haar hart. Er was geen ik meer. Enkel duisternis, leegte, eenzaamheid, wanhoop. Het was zo veel en zo groot dat ze echt niet wist waar ze het zoeken moest. Ze stortte letterlijk in elkaar. Elke avond zat ze daar. Op de vloer. In elkaar gedoken. Opgevouwen. Huilend. Aan het schudden van haar lijf te zien. Dan kwam ze met haar bovenlichaam overeind, haar hoofd in haar nek. Ze schreeuwde. Vanwege alle pijn. Alle donkerte, alle wanhoop. Alle eenzaamheid. Ze schreeuwde alles eruit, haast zonder geluid.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Annemarije van Rijn of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

2 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »