Westfalia neanderthalers meanderen van baan naar baan. Wir fahren ins Blaue hinein. Vandaag met vissticks op pad gestuurd (naar de laatste ijsbeer). Mijn copiloot is de doener en ik ben de dromer. De open wond in mijn hart is een sterrenstelsel in de vorm van een DNA-streng. Ik rem voor de lichtgevende schoepen van een wormhole die plots voor ons opdoemt. Ze stollen tot de muren van een verlaten shopping mall. Alles wat functioneel is, gaat op een gegeven moment lekken. Wij zijn graffiti op water. Een pin-upgirl hangt aan een rietje. Ik daal af naar een plek om te parkeren voor als de oneindigheid ons raakt. Ik voel me helder, hoopvol en heilig. Toch ben ik boos op God.
Recente reacties