Hij was al aardig op leeftijd, mijn vader, toen hij werd opgenomen voor een flinke operatie.
Bij een routine-controle van zijn hart bleek er een zwakke plek in zijn buikslagader te zitten. Dat moest verholpen worden. Als zo’n ader springt, betekent dat namelijk een wisse dood.
En dus volgde -volgens de wetten in de praktijk van de gezondheidszorg- nog een wachttijd van twee maanden.
Eindelijk was hij aan de beurt, en lag al in een ruimte te wachten op zijn beurt.
Totdat de chirurg er toch van afzag. De foto’s van mijn vaders buik waren ergens kwijt geraakt. De operatie moest minstens een etmaal verzet worden.
Nog nooit hebben uren zolang geduurd.
Gelukkig heeft hij daarna alsnog gezond verder geleefd.
Mooi Lisette, een dag uit het leven van.
@Berdien: dank! Ik kan nog altijd die opgespaarde spanning voelen van dat uitstel.
Oef.
@Nele: goede samenvatting, dank.
@Lisette. Mooi. Ik zou dit stukje wel ‘ns willen zien als je het laat ‘gebeuren’ met bv. een dialoog tussen jou en je vader. Zijn angst en dat het zolang duurt.
@Han: wat een mmoie uitdaging! Ik ga ermee spelen. Wat
ik wel spannend vind, is dat m’n vader inmiddels alweer bijna vijf jaar dood is. Ik ga kijken hoever ik kom. En is dat een echte uitdrukking: een verhaal laten ‘gebeuren’? Erg treffend in ieder geval
@Lisette. Mijn vader is al 22 jaar geleden overleden. Ik hoor nog zijn stem, weet zijn manieren. Ik kruip regelmatig in zijn huid…
Ik bedoel ‘gebeuren’ in tegenstelling tot verslag.
@Han: ik vind het een mooie term, of het nu officieel bestaat of een Han-isme is.
Zou het verschil uitmaken of je als man gemakkelijker in de huid van je vader kunt kruipen, en als vrouw gemakkelijker in die van je moeder? Interessante oefeningen!
@Lisette. Haha! Een Han-isme… Ik leen, steel en vertel!
Met mijn moeder heb ik dat net zo. Maar dat is voor iedereen anders, denk ik.