Ik schud de kussens op. Het belooft een prachtige dag te worden, de ochtendzon kruipt langzaam dichterbij om straks de kamer te verwarmen.
‘Ik zou zo graag nog eens langs de vijver wandelen,’ zegt ze met een dun stemmetje.
‘Of op het strand…’ Dan sluit ze haar ogen. Een zucht ontsnapt aan haar gekloofde lippen en haar bleke wangen kleuren pastel.
Haar alternatief is dromen. Een droom zo kwetsbaar als gesponnen suiker op een regenachtige dag. De fantasie lost langzaam op in de werkelijkheid van chemo en morfine maar laat een zoete nasmaak achter op haar lippen. Ze glimlacht, helderder nog dan het ochtendlicht gloort de hoop. Zij geeft niet op. De zon kust haar voeten. Zij likt haar lippen.
Ha Simone. Dat is lang geleden. Toevallig vroeg ik me laatst nog een keer af waar jij was gebleven.
Ha @Ewald. Ik was afgeleid door het dagelijks leven. Daar kun je best druk mee zijn;-)
Ook dat gaat door, Simone. En soms gaat het zelfs voor
@Simone: hoe mooi, en hoe fijn je stukjes hier weer aan te treffen!
@Simone. Een mooi stukje, maar – en dat is natuurlijk puur persoonlijk – te veel wollige zinnen of zinsdelen, zoals ‘gesponnen suiker op een regenachtige dag’, ‘De zon kust haar voeten’…
gevoelig en kwetsbaar geschreven verhaal Simone.
Mooie melancholie en in deze stijl geschreven, heeft het iets van alle tijden.