Een oeroude herinnering aan een regenbui; een stortbui. Het water kletterde naar beneden terwijl ik naar de kleuterschool wandelde. En ik zag hoe de grote, zware regendruppels opspatten van de klinkers op de straat. En ik werd bang, was bang om te verzinken in het natuurgeweld dat zich onder mijn voeten afspeelde. Dan stopt de herinnering. Dat is het. Een emotie met beeld. Een moment dat me altijd bijbleef. Geen begin en geen eind.Â
Ik ben nog steeds nieuwsgierig hoe het avontuur afliep. Maar ik zal het nooit weten. Het is een van mijn vroegste herinneringen aan het gevoel van angst en paniek. Van de regen in de drup. Gelukkig heb ik het avontuur overleefd. Maar vraag me niet hoe.
Mooi stukje, Defrysk. In de tweede zin mis ik het woordje ‘de’ (voor kleuterschool).
Dat moet ik even checken.
Defrysk, mooi hoe je dit beschrijft!