In de naoorlogse jaren had moeder voor elke kwaal een recept.
Na een koortsperiode moesten we nog drie dagen binnenblijven. Een schaafwond werd behandeld met perubalsem, een soort lekker ruikende dikke jodium. Bij een kou smeerde moeder Dampo op je borst en keel, daarna deed ze er natte doeken op en daarover een warme sjaal. Dat broeide lekker, hoor. Op een hoofdwond kreeg je een drukverband met een gulden ertussen.
Toen we met drie kinderen tegelijkertijd âde gelingâ kregen, betekende dat zes weken bedrust, in isolatie. En drie bekers karnemelk per dag.
Zouden er voor zeventigplussers ook flesjes wonderolie zijn? Zoiets als levertraan? Een lepel per dag, maar dan wel vergezeld van de liefdevolle verzorging waarmee wij groot geworden zijn.
@Cora. Heerlijk zo’n zorgzame moeder. Die had ik ook. Mooi verhaaltje, maar ik zie liever een Nederlandstalige titel.
dampo – Dampo: eigennaam/merknaam
@Han, tender love and care is de uitdrukking die in de palliatieve zorg gebruikt wordt. Die zegt alles over stoppen met behandelen.
@Cora. O, excuus, dat wist ik niet. Nogmaals, mooi verhaal.
Mooi, Cora. Soms zit er niets anders op dan jezelf te âbemoederenâ, denk ik. Haarlemmer olie schijnt ook al niet te helpen…
Ik vond het nooit fijn om ‘bemoederd’ te worden. Zo zullen er ook wel zeventig-plussers in alle soorten zijn…
met liefde beschreven