Daar hebben we die maan weer. Vanavond was het een grote vaalrode sikkel.
Nog zo’n tien dagen te gaan tot de ellendigste dag van de maand weer aanbreekt.
Ik ben bijna vier weken heerlijk kaal en rustig. Niks huilen, niks rennen, scheuren en vreten, gewoon een boekhouder bij mijn baas.
Maar dan, die nacht dat de maan niet ronder kan zijn dan hij is. Of zij is, vrouwen brengen altijd trammelant in je leven.
De dag ervoor voel ik de haarzakjes al jeuken, ben ik kortaf, ruw en hongerig.
Om elf uur ’s avonds begint dan de cyclus opnieuw. Mijn klauwen en wolventanden, donkerrode lichaamshaar en staart barsten tevoorschijn.
De wolf wil vlees, de wolf wil warm bloed.
Telkens weer.
@Berdien. Vurig verhaal.
Han: ben je ook niet benieuwd hoe het zou zijn om je eens per maand zo totaal te laten gaan? Het beest in je tevoorschijn laten komen voor een wilde nacht.
@Berdien. Het themawoord tot een goed opgebouwd stukje verwerkt.
@Berdien. Eén keer per maand? Dat is wel wat weinig.
Ewald: dank je. Leuk dat je weer meedoet. Het haanloze kippenhoktijdperk is voorbij. Er wordt weer dapper van de toren geschreven.
@Berdien. Eind 2017 heb ik mij enkele maanden afwezig gehouden, maar in 2018 heb ik alweer 65 bijdrages geleverd, dus ik doe alweer een tijdje mee, zou ik denken …
PS en nu alweer 66
de gevaarlijke wolf!