Het leek me duidelijk: Ik ben zo groot dat alles voor mij moet wijken. Niet ik, maar alles en iedereen om me heen. Al jarenlang creëer ik kunst die de wereld een nieuw aanzicht geeft. Scheppende werken aan God gelijk, gelijk een god.
Nu lig ik hier. Gekust door een tram, die doorreed alsof ik niets ben. Een willekeurig insect, een luis. Ik keek niet op of om en stormde de rails op. Na een hoop gesteggel, geweigerd in taxi’s en ziekenhuizen, hier in dit armenhospitaal. Dit is de plek waar ik mijn laatste adem uit zal blazen. Ik weet weer wat nederigheid is.
Alles voor de Heiland en zijn familie. De Sagrada Familia zal verrijzen, lang na mijn dood.
Prachtig!
Gekust door de tram; klinkt schitterend maar in werkelijkheid was het natuurlijk meer een brute verkrachting. Gaudà is een held, een meester en inmiddels ook bijna een heilige.
poëtisch Hadeke
@Hadeke: wow, hoe mooi:”gekust door een team”.
Gaudi was vast über-gelovig, maar (of dus?) heeft ook prachtige dingen gemaakt.
Hoewel ik had beloofd niet meer hier te zijn, kan ik het in dit geval niet nalaten. Dit is kunst. Ik had al een hartje gegeven. Jawel, ik lees nog steeds.
Mijn gevoel geeft aan dat niet reageren nalatig zou zijn.
Mooi.
Mooi, dit beknopte levensverhaal van Gaudi.