De verwarde oplichter passeert onhandig enkele voorbijgangers die verbaasd en soms geërgerd aan de kant gaan. Ze willen reageren maar dat lijkt niet verstandig. Het bloed op zijn nette jas lijkt geen ongelukje en ook zijn gejaagde blik is geen uitnodiging. De gedachten aan de oude vrouw die hij achterliet laten hem niet los. Hij bleef tot het laatste moment haar ´vriend` en zijn kleine en grote leugens deden hun werk. Hoewel ze steeds minder begreep en zijn geduld op de proef stelde tekende ze alles waar hij haar om vroeg. Waarom begon ze toch ineens boos over die geannuleerde begrafenisverzekering. Of had hij zich dit ingebeeld ? Verloren loopt hij verder. Waar naar toe weet hij al lang niet meer.
Recente reacties