Ze ligt op haar buik en gluurt in de doos. Als ze één oog dichtknijpt kan ze de fijne papieren figuurtjes nog beter van elkaar onderscheiden. De ruwe vloerbedekking schuurt de blote huid tussen haar rokje en kniekousen.
Sara danst zo snel met de elfjes rond de zilverberk, om indruk te maken op de knappe woudprins, dat ze de deur niet hoort bewegen.
‘Wat lig je daar te lummelen. Wat is er nodig om jou te leren luisteren?’
De naaldhak doorboort het dak van haar sprookjeswereld. En nog eens en nog eens.
‘Ik zal oma verbieden om jou nog langer van die waardeloze prullen te geven. Denk je dat ik vroeger tijd had voor een kijkdoos? Aan het werk jij!’
@Nyceway, ach, wat sneu nou. Komt het goed met dit kleine meisje?
Goed verhaaltje, Nyceway. Vertel ons eens iets meer over dit monster op naaldhakken. Hoe is ze zo geworden?
Ewald zegt het goed; wat een monster! Ik hoop dat er ergens in dit sprookje ook nog een petemoei rondloopt…
Knap neergezet Nyceway. Ik krijg spontaan een hekel aan dat mens met die hakken. Geen wonder dat deze ook stiletto’s worden genoemd.
Niceway, wat een wrede verstoring van de sprookjeswereld van een kind (die je prachtig en beeldend beschrijft).
Die naaldhakken zijn veelzeggend in dit verhaal: een perfect gekozen beeld.
Dank je wel, Lisette. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Misschien grijpt oma in.
Dank je wel, Ewald. Vervolgverhalen vind ik lastig. De uitdaging van 120 woorden is voor mij dat je een verhaaltje in één verteld en de rest is aan de fantasie van de lezer.
Dank je wel Simone. Oma zal vast een nieuwe kijkdoos voor haar oogappeltje maken.
Dank je wel, Levja. Ja, aan die naaldhakken kun je makkelijk een agressief beeld verbinden.
Dank je wel voor je compliment, Nel.
De boze heks maakt haar opwachting. Wat een bruut!
Gelukkig heeft dit meiske een leuke oma, wegdromen is noodzaak voor een kind!
Een duister sprookje, het happy end bedenken we zelf wel
die nare naaldhakken zijn toch niet van de moeder, in ieder geval geen aardige vrouw