Daar lag ik. Vluchten was niet mogelijk. Ik kon alleen maar wachten op het onvermijdelijke noodlot. Twee bruine ogen keken me aan. Ik wilde schreeuwen: “NEE!” Maar er kwam geen geluid. Een donkere neus zweefde boven me. Langzaam kwam er een druppel uit te voorschijn. De neus verschoof naar mijn maat naast me. Het dier aarzelde. Toen viel de druppel precies tussen ons in. Minieme spetters, onzichtbaar voor het blote oog, kwamen op mijn oppervlak terecht. De neus bewoog niet. Tot opeens het beest een besluit had genomen. De grote bek ging open. Een paar gelige tanden pikten mij op en vermorzelden mij met bruut geweld. Hier vond ik mijn einde. Maar ja, ik was niet voor niets een hondenbrok.
Beste Henk van de Weg, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie