Waar ik ooit geboren ben, is nu een kale zandvlakte. De sloop van de flatgebouwen is nog jaren veritraagd door gedoe met vleermuizen. In de krant staan nu de juichende verhalen over het nieuw te bouwen service-complex.
Ik voel me wat verweesd, al heb ik er maar vier jaar van mijn leven gewoond.
Losse flarden van herinneringen dwarrelen door mijn hoofd: de koele galerij waar ik met de bal kon spelen, de brede banden langs de trappen waar mijn grote broer vanaf durfde te steppen, het aangrenzende grasveld waar op zondag werd gevoetbald, de Belga-kauwgom in mijn zak.
Jeugdherinneringen, niks bijzonders, maar ook juist weer wel. Gesloopt, verdwenen, uitgewist.
Ik had er een berichtje van willen krijgen, als in memoriam.
Herkenbaar. Goed stukje.
Oef, wat herkenbaar. Het laantje van mijn ouderlijk huis bleef tot dit jaar landelijk tussen al het beton van de Randstad. Nu staan er onooglijke villa’s met geen ruimte om te gaan en staan. Buiten dan. Binnen zal het wel in optima forma zijn.
@Mien: dank
@Levja: ja, het blijl toch gek, om je eigen plekje zo te zien verdwijnen