Toen ik buitenkwam ontmoette de zon mij weer.
Lichter leek ze mij, helderder dan voorheen. Ik liep terwijl haar volle stralen de schaduw voor het eerst sinds lange tijd weer achter mij schenen te werpen.
Ik zag zandsporen, geteisterd door wind, water. Einde en begin buiten mijn blikveld en vreemd genoeg, vreemd genoeg deed het er niet meer toe.
Ik kon opnieuw tijdelijke indruk op haar maken. Een hakje, elleboog, helpende hand of simpelweg dat ene schepje er bovenop.
Grijzig bogen zich de witbeschuimde golfkammen, onontkoombaar voortrollend in miljoenen liters. Steeds uitwissend, vernieuwend in eindeloosheid van hun af en aan.
God, wat als eeuwig vaststond… Aards paradijs zonder vernieuwing.
Maar ik geloof! Wedergeboorte op wedergeboorte… Tot ooit, die jongste dag.
Keesleeuw nu kom ik ook niet uit deze. Ik denk dat ik morgen met frisse snoet opnieuw ga lezen. I’ll be back?
@keesleeuw:poëtisch mooi!
Dag keesleeuw, poëtische overpeinzingen, daar hou ik van, dus een hartje. :))
Hoi Keesleeuw ik ben terug en fris. Het is prachtig❤️
@Nancy, Heb stiekem nog effe wat aangepast na je commentaar.Dank voor je hartje
zonder vernieuwing kan de mens niet leven
Wat mooi @Kees. Bijna onaards.
@Keesleeuw. Mooi stukje.
Prachtig, Keesleeuw,
van een onaardse poëtische schoonheid.
Een stukje om vaker te lezen en er meer in te ontdekken.
@Nel leuk dat je hebt genoten van het stukje.