Tussen het haar voorbijrazende voetgangersverkeer leek zij stil te staan. Onverstoorbaar duwde zij haar blauwe rollator voort. In haar eenpersoonshuishouden hield ze een eenvoudig ritme aan.
Trees kende de buurtsuper, als laatste der kruideniers-mohikanen, op haar duimpje. Ze kwam al in de winkel toen meneer Blonk, als kleuter, voor zijn vader kleine klusjes klaarde. Haar vier kleuters van toen zijn lang geleden uitgevlogen.
Ze keek verward in de rondte. Ze herkende alleen de kleuren van het interieur, en meneer Blonk. Waar eerder de groenten lagen uitgestald, stonden rekken frisdrank. Haar Mariakaakjes vond ze op de plek van de schoonmaakazijn.
Ontheemd stond zij over haar rollator gebogen. Tranen vochten zich een weg naar buiten. Haar waardigheid hield haar ogen ternauwernood droog.
Herkenbaar. Ook voor een 50+er. Ik wacht nog op de eerste supermarkt die vooraf, jouw karretje na het inscannen van het boodschappenlijstje, zelf de boodschappen ophaalt, terwijl jij dan lekker een bakkie doet en samen even gezellig buurt met andere klanten. Niemand die dan nog moeilijk doet. Uitgezonderd het op de beurt wachten. 😄
Pakkend. En helemaal met Mien eens. Laat dat nu de robot maar doen.
Dat klinkt goed, Mien! Als dat buurten er maar wel bij hoort. De supermarkt is toch een soort dorpsplein, voor menig (oudere) alleengaande een plek om contact te onderhouden.
Dankje Levja. Lijkt me ook prettig. (Ik heb één keer met een zelfscanner gewinkeld… een robot zal dat beter doen.)
@Alice. Wat mooi! Uit het leven gegrepen.<3
Maria-kaakje schrijf je zonder koppelteken: Mariakaakje.
Dank je wel Han. Meteen aangepast :-).
Mooi en realistisch beschreven, deze verwarring. Prachtige slotzin.
Bedankt Nel!
Ik haat het ook wanneer de mariakaakjes verwisseld worden met de schoonmaakazijn. Konden sommige dingen maar altijd hetzelfde blijven…
Mee eens Simone, we zijn toch bovenal gewoontedieren…