Het was een loodzware klim. Hij probeerde houvast te vinden op de natte rots. Al ploeterend kwam hij centimeter voor centimeter vooruit.
Boven hem raakte een regendruppel langzaam los van het blaadje waar het eerder die dag op gevallen was. De druppel viel, precies op hem. Het water omhulde hem. Zijn poten verloren het houvast. Gevangen in de nattigheid rolde de mier omlaag, tot hij met een klap op de grond belandde.
Hij schudde het vocht van zich af en begon opnieuw aan de reis omhoog.
Toen hij een eindje gevorderd was, zag hij hoog boven zich een nieuwe regendruppel glinsteren in de zon. Aan hetzelfde blaadje.
De mier zuchtte. Hij wenste dat het drie maanden niet zou regenen. Minstens.
Mooi Henk
Gaaf zeg, je kruipt a.h.w. helemaal in de huid van deze mier.