De vrouw loopt zelfverzekerd over straat. Ze glimlacht. Het is een prachtige lentedag, en haar huid geniet van de zon. Maar dan wordt de vrouw in een klap uit haar gelukzaligheid weggerukt.
“Je veter is los, wijffie.”
In een reflex draait ze zich om. Haar glimlach verdwijnt. Een mollige bouwvakker kijkt haar recht in de ogen. Zijn blik is spottend.
De vrouw zucht. Hebben we dat weer, denkt ze. Vlug knielt ze neer bij haar schoenen. Ze moffelt haar veters weg. Die vieze mannetjes altijd. Maar dit keer zal ze haar irritatie niet laten blijken. Ze glundert naar de man met zijn puisterige gezicht. “Dankuwel. Schitterend weer, hè?” en steekt de straat over. Deze dag is te mooi voor ergernissen.
<
p>Precies zo is het maar net! Genieten waar jezelf blij van wordt.
Misschien kan je het persoonlijker maken door niet over ‘de vrouw’ te schrijven, geef haar een naam, wordt je tekst in mijn ogen mooier van.
Dankjewel Marie, voor je reactie en je tip!
@Gustav, ik lees je verhalen in de verkeerde volgorde, maar wat een leuke variant heb je inmiddels geschreven!
Oh, en ik vind juist de vrouw zo schetsend voor dit tafereel.
Prachtig. Sommige dagen zijn inderdaad té mooi om te laten verpesten.
Nieuwe zakelijkheid meets ruwebolstervriendelijkheid. Heerlijk. Blijven genieten van de zon. Mooie variatie op fluitgedrag. ?