‘Als je niet snel komt gebeuren er echt ongelukken mama!’ huilt Mike door de telefoon. Op de achtergrond hoort ze glas breken. De hond blaft.
‘Dit is serieus, ik moet gaan.’ Mieke trekt haar hooggehakte zwarte laklaarzen uit en schiet in haar spijkerbroek. Ze geeft Alfredo een natte afscheidskus, dan stapt ze in haar Micra.
Op de afslag Meer richting Ulicoten staat een kale albinomammoet het verkeer op te houden. Op zijn rug zit een vijfpotige tuintafel het Wilhelmus te zingen en met een koffertje te zwaaien. Het koffertje geeft haar een teken.
Mieke gooit het stuur om. Ze schampt de mammoet en scheurt over het verdrijvingsvlak de E19 op richting Schiphol. Laarzen en een huissleutel vallen in de berm.
Oei, oei, als dat maar goed gaat…
(Een collega-vroedvrouw reed ook eens te snel op weg naar een spoedbevalling, ze werd tegengehouden door de politie en toen ze uitlegde waarom ze zo haastig was, kreeg ze een heuse escorte, met zwaailichten en al… â˜ºï¸ )
@ NeleDeDeyne, dat is een mooi verhaal, ik zal het aan mijn HP doorgeven, daar kan ze wel wat mee.
Mooie metafoor. City to City kwam meezingen terwijl ik dit las (The road ahead).
Huh? De reactie hierboven staat onder het verkeerde stukje, die is voor Han Maas. Vanavond maar wat vroeger naar bed.
Helemaal begrijpen doe ik het niet, maar het geeft een grote grijns.
@ Levja: Fijn! Daar doe ik het voor.
@Stella. Begrijpen doe ik het niet helemaal. En toch vind ik het goed…